Guði sé lof fyrir Christopher Nolan! Hann sýndi okkur ekki bara að það væri í góðu lagi að búast við alvöru, vandaðri kvikmynd af rándýru efni sem væri byggt á myndasögu (í stað þess að stilla einungis væntingar fyrir auðmelt og fljótgleymt poppkornsbíó) heldur er hann hingað til búinn að vera keisari DC stúdíósins, sem er farið að haltra aðeins á eftir Marvel að mínu mati. Green Lantern gerir þessu merki sínu enga greiða, en sem betur fer get ég sagt að hún sé ekki jafn slæm og Jonah Hex og Catwoman. Myndin reynir að segja sögu sína með miklum áhuga og er sjónrænt séð afar metnaðarfull, en hún er illa skrifuð, klunnalega samsett og líður fyrir svipuð vandamál og fyrsta Fantastic Four-myndin hafði (semsagt stanslausa uppbyggingu og lítið “payoff”). Og það er ekki alveg myndin sem aðrar ofurhetjumyndir vilja líkjast.

Þrátt fyrir að vera ýktari að öllu leyti þá vill þessi mynd svo mikið vera eins og Batman Begins. Og alveg eins og í henni þá er eitt af meginþemunum meira að segja ótti, og hetjan okkar glímir við hann á meðan illmennið nýtir hann sér til vopns. Bætið svo við vannýttu aukaillmenni, einu stykki æskuvinkonu sem hetjan er hrifin af og þá fer þetta að hljóma meira eða minna eins og uppskrift. En í stað þess að vera eins og bestu DC-myndirnar sem einblína á persónusköpun, frásögn og eðlileg mannleg vandamál þá endar Green Lantern með því að vera formúlubundin upphafssaga sem reynir að heilla mann en tekst samt ekki að gefa okkur eina einustu senu sem mætti kalla minnisstæða eða grípandi. Mér leist prýðilega á hetjuna sjálfa og leið allan tímann eins og hún ætti miklu betra skilið en þetta. Ég efa ekki að aðdáendum líði eins.

Myndin reynir að gera aðeins of mikið á of litlum tíma. Sum atriðin eru bjánalega stutt og svo eru önnur í eðlilegri lengd. Þetta orsakar því að myndin flæðir ekkert alltof vel og hrekkur heldur aldrei í skemmtilega gírinn sem maður vonast eftir. Ég veit ekki hvort ég eigi að kenna handritinu um lélegan flutning á upplýsingum, framleiðendum fyrir að hafa skorið myndina niður í klippiherberginu eða leikstjóranum fyrir óvandaða meðhöndlun á efninu. Heildarlengdin rétt slefar yfir 100 mínútur þegar hún hefði auðveldlega getað þraukað hátt í hálftíma í viðbót. Maður spyr sig samt hvort það hefði gert eitthvað betra miðað við kjánalegu samtölin sem maður þarf stundum að þola.

Ég hef ekki lesið Green Lantern-myndasögurnar en ég get vel ímyndað mér að fantasíuheimurinn í þeim sé sneisafullur af skemmtilegum hugmyndum. Margar þeirra skila sér í gegn hérna, en myndinni liggur svo mikið á að flakka á milli atburða að maður fær varla að njóta bestu og flottustu senanna. Sagan reynir að útskýra allt sem hún getur á stuttum tíma til að áhorfandinn skilji geimveruheiminn og hvernig hann virkar en eftir smátíma verður manni bara slétt sama um þetta allt saman. Tölvuteiknuðu umhverfin eru vissulega flott og brellurnar almennt fínar þótt ég sé á þeirri skoðun að Green Lantern-búningurinn hefði mátt vera aðeins betur unninn. Í sumum skotum lítur Ryan Reynolds út eins og fljótandi haus. Myndin kostaði u.þ.b. það sama og Transformers: Dark of the Moon, og þar gat maður miklu betur séð peninginn sem fór upp á skjáinn.

Reynolds sýnir hlutverkinu samt mikinn áhuga, en maður býst svosem ekki við öðru frá einhverjum sem er sagður vera mikill aðdáandi fyrirbærisins. Handritið kemur aftur á móti í veg fyrir að hægt sé að kalla hann eitthvað góðan því sumir frasarnir sem hann fær eru svo hallærislegir að hinir virtustu leikarar gætu ekki látið þá hljóma sannfærandi. Hlutverkið er ekki einu sinni vel skrifað og það eina sem er í boði fyrir leikarann er að vera hann sjálfur eða stöðugt niðurdreginn. Mark Strong stendur sem fyrr undir eftirnafni sínu og hefur býsna sterka nærveru, en hlutverkið hans býður ekki upp á margt annað en kynningu svo framhaldsmyndin (ef hún verður gerð) geti tekið við. Blake Lively lítur þokkalega út en er einstaklega óspennandi og klisjukenndur karakter á alla vegu. Hún leikur konu í klípu sem er álíka hrifin af aðalkarakternum og hann af henni. Ég tel að það gerist varla dæmigerðara en það í svona mynd. Þar að auki er leikkonan pirrandi. Veit ekki alveg hvað varð um hæfileikanna sem hún sýndi í The Town eða jafnvel Traveling Pants myndunum tveimur.

Peter Sarsgaard er sá eini sem fær persónu sem er eitthvað nálægt því að vera áhugaverð, en myndin hleypur svo mikið yfir frásögnina að hann verður aldrei neitt meira en tvívíður skúrkur (sem öskrar eins og kelling, óvenju oft). Ég þoldi hins vegar ekki hvað það verður lítið úr honum. Handritshöfundarnir vissu greinilega ekkert um hvað átti að gera við hann svo þeir losuðu sig við hann fullsnemma og á vægast sagt aumingjalegan hátt. Svo er sagan oft að gefa til kynna að Reynolds, Lively og Sarsgaard áttu einhvers konar vinasamband fyrir viðburði myndarinnar en það er aldrei farið út í það af neinu viti, jafnvel þó svo að sá bakgrunnur virðist skipta miklu máli. Enn eitt merkið um lélegt handrit, kærulausa framleiðendur eða nærsýnan leikstjóra.

Ljóst er að þessi mynd hafi ekki verið neitt nema feitur launaseðill fyrir Martin Campbell. Ég hef sjaldan séð mann taka jafnmiklar sveiflur í leikstjórastólnum þegar kemur að spennu- eða hasarmyndum. Stundum er hann með áhugann á réttum stað og kann heldur betur lagið á góðum hasar og stöðugu afþreyingargildi. Svo koma slæmu dagarnir hans, og þá er hann bara hreinlega latur og leiðinlegur. Ég trúi ekki að ég myndi frekar horfa aftur á Vertical Limit heldur en þessa, og hún er almennt talin ein af slakari myndum leikstjórans. Green Lantern er samt ekki beinlínis léleg mynd því það eru nokkrar ágætar senur í henni og sama hvernig hún kemur út á endanum þá sér maður að hún að minnsta kosti reyndi, þótt hún hafi greinilega ekki reynt sitt besta.

Þetta er einmitt þannig mynd sem á að vera skemmtileg, spennandi, fyndin og töff. Hún er því miður voða sjaldan skemmtileg, aldrei spennandi, bara einstaka sinnum fyndin (ef Reynolds á ekki a.m.k. nokkra góða brandara í bíómynd þá er hann mikið veikur) og verst er að hún er ekki jafn töff og hún ætti að vera. Hefði líka kaotíski hasarinn í lokin verið í aðeins meira en einhverjar 5 mínútur þá hefði myndin hugsanlega náð fimmu í einkunn, en fyrir að vera svona skelfilega ófullnægjandi mynd á marga vegu verður hún að síga örlítið niður. Hún versnar líka smám saman í minningunni því meira sem ég hugsa um hana.

Og já, „deus ex machina“ endirinn var heldur ekkert alltof vel séður.

Ég trúi því varla að The Green Hornet (HIN græna hetjumyndin á árinu) hafi verið svo miklu, miklu skemmtilegri en þessi. Semsagt Reynolds sigraður af Rogen? Ái.

Besta senan:
Græna luktin lætur reyna á bestu Christian Bale/Batman eftirhermu sína með feiluðum árangri. Nokkuð clever.