The Adjustment Bureau

Ég held að það sé ekki hægt að búa til mynd eftir (smá)sögu snillingsins Philips K. Dick án þess að hún verði EITTHVAÐ áhugaverð, og hingað til hafa þær allar verið athyglisverðar á einhvern máta en ekki endilega allar góðar. The Adjustment Bureau stefnir í réttu átt en missir fljótt dampinn. Hún fær hiklaust einhverja vildarpunkta fyrir að vera örlítið spennandi og hlaðin ýmsum skemmtilegum hugmyndum. Með öðruvísi leikstjórn, smá yfirferð á handritið og betri lokaspretti (pun intended) hefði þessi mynd getað náð aðdáunarverðum hæðum en tónn myndarinnar er algjörlega rangur, sem gerir hana meira kjánalega heldur en dularfulla, og atburðarásin fer svo mikið úr böndunum þegar lengra líður á söguna að maður er allan tímann fastur á hliðarlínunni með ljótan svip í stað þess að vera þátttakandi í því sem er að gerast.

Myndin fangaði athygli mína strax frá byrjun og hélt mer ábyggilega í góðan hálftíma (hata þegar það gerist!). Ég átti reyndar alltaf dálítið erfitt með að taka mennina með hattana alvarlega en engu að síður fékk ég mjög flotta uppstillingu með góðum samræðum og trúverðugri kemistríu hjá Matt Damon og Emily Blunt. Söguþráðurinn lofar góðu þangað til hann breytist í hallærislegan hlaupagang (sem er reyndar smekkfullur af sniðugum pælingum um frjálsan vilja) sem er vafinn utan um ástarsögu sem ég var bara ekki alveg að ná að festa mig við. Stundum koma kaflar sem verða svo óspennandi að manni byrjar að leiðast og svo eru ýmsar senur sem eiga að vera spennandi og alvarlegar en verða bara óviljandi skondnar.

George Nolfi (sem er handritshöfundur sem prufar að leikstýra í fyrsta sinn) reynir að sækjast eftir einhvers konar retró-noir stíl sem kemst bara ekki almennilega til skila. Tónlistin eftir Thomas Newman er líka ferlega dæmigerð og stundum aðeins of niðurdrepandi. Nolfi er hvað þekktastur fyrir að hafa átt þátt í Ocean’s Twelve (sem var angandi af fortíðarþrá) og The Bourne Ultimatum (sem var skörp og spennandi) og hér er eins og hann hafi ætlað sér að sameina helstu einkenni þeirra með því að gera létta, gamaldags, rómantíska spennusögu með heila. Matt Damon hlýtur að treysta þessum manni þokkalega.

Damon er góður að venju (og greinilega enn hlaðin nokkrum aukakílóum eftir The Informant!) og Emily Blunt er falleg, indæl og trúverðug. Í vitlausum höndum hefðu hlutverkin þeirra getað gert myndina tíu sinnum verri. Anthony Mackie er ansi minnisstæður og sömuleiðis þeir John Slattery og Terence Stamp. Áhugann frá leikurunum vantar svo sannarlega ekki og þær senur sem hitta ekki alveg í mark verða betri einungis með aðstoð frá fólkinu á skjánum. Nolfi notfærir sér líka umhverfið eins og það sé stakur karakter í sjálfu sér. Þetta jaðar meira að segja við það að vera 100 mínútna auglýsing fyrir New York-borg. Mér sýnist hún hafa virkað, því mig langar að fara þangað aftur.

The Adjustment Bureau er án efa sú mynd frá Philip K. Dick hráefni sem mun höfða hvað mest til stelpna. Damon gerist svo háður draumastúlkunni sinni í myndinni að hinir allra rómantískustu (og ekki alltof kröfuhörðu) gætu bráðnað svolítið. Aðrir munu bara líta á hegðun hans í myndinni sem óheilbrigða, og ég verð að setja sjálfan mig í þann hóp enda skýr munur á stuttri, dúllulegri ást og beinharðri þráhyggju. Absúrdisminn nær hámarki þegar endirinn nálgast og hlaupagangurinn breytist í algjöran brandara.

Það er efni í svakalega góða mynd í þessu öllu en afraksturinn er voða lítið annað en miðjumoð sem góðir leikarar lyfta á hærra stig. Myndin mun kannski ná vel til þeirra sem eru ekki vanir öðruvísi myndum og vilja eitthvað auðmelt og notalegt. Dick-aðdáendum til mikillar mæðu er myndin óvenjulega grunn miðað við hugmyndirnar og vangavelturnar. Afþreyingargildið er sæmilegt, en það mun líða ansi langt þangað til ég sækist í það að glápa á myndina aftur.

sexa